Scapino-danseres Bonnie houdt van sushi en bier

Bonnie Doets, al twintig jaar danseres bij Scapino, loopt zo lichtvoetig dat het lijkt alsof ze Air Max aanheeft. Ze loopt niet, ze zwééft. Met een danser over eten en drinken praten? Dat wordt vast een gesprek over liters Spa Rood en leven op één banaan per dag, denk ik van tevoren. Maar niets is minder waar.

‘Het is misschien niet echt vrouwelijk, maar ik ben een bierdrinker', vertelt Bonnie me. ‘Geen speciale biertjes, gewoon een vaasje van de tap. Of een wijntje. Ik hou van witte, frisdroge wijnen, liefst Franse.’ 

En dat van die bananen is dan zeker ook niet waar?  ‘Nee joh,' zegt ze. ‘Dansers zijn lekkerbekken. Je verbruikt veel energie, dus je hebt ook energie nodig. Weinig eten is helemaal geen optie.’

Wel dans je op een lege maag het beste, dus de Scapinodansers eten ’s middags al warm. ‘Dat doen we in de dansersbus, waarmee we naar de voorstellingen rijden. Er staat een magnetron in, iedereen kookt van tevoren en neemt zijn creaties mee de bus in. En dan maar over de stoelen doorgeven aan elkaar.’ 

Er wordt veel uitgeprobeerd en gebakken. Gisteren nog hadden ze bananencake (ha!) en zelfgemaakte koekjes. Naborrelen doen ze in de bus terug naar Rotterdam. ‘Na het dansen heb ik behoefte aan hartig. We delen chips, nootjes, rijstcrackers met roomkaas met elkaar. Overigens zijn er genoeg dansers die na afloop van een voorstelling nog even een broodje shoarma of een patatje halen, hoor.’

Vorig jaar won Bonnie de Gouden Zwaan. ‘Na de uitreiking hebben we champagne-rosé gedronken, en daarna gegeten bij Ut Lieuwke, op het Vrijthof. In Maastricht, ja. De chefkok had eigengemaakte advocaat als dessert. Goddelijk.’

Sushi around the clock

Bonnie houdt ervan om verschillende smaken te proeven. ‘Op vakantie in Frankrijk lieten mijn ouders mijn broer en mij al van allesproeven: lamshersens, zwezerik, tong. Later heb ik leguaan geprobeerd en kikkerbilletjes.’ Ze houdt van kleine hapjes. Heeft liever een high tea waar je van alles wat kunt nemen dan één groot stuk taart. En daarom houdt ze waarschijnlijk ook zo veel van sushi. 

Bonnie: ‘In sushi heb ik altijd zin. Ik kan ’s ochtends wakker worden en denken: deze week moet ik echt sushi eten. Het is niet machtig en de smaak past me op de een of andere manier altijd en overal. Het gekke is: ik hou van kleine, knusse restaurants. Terwijl de plaatsen waar je sushi kunt eten in Rotterdam vaak, oneerbiedig gezegd, vreetschuren zijn. Maar loop ik langs zo’n bord met ‘all you can eat’ erop, dan kan ik toch geen weerstand bieden. Het zou wel een gat in de Rotterdamse markt zijn, wat mij betreft: een knusse sushitent.’

Dertien staat bovenaan Bonnies lijstje

Door haar dansschema, met ’s avonds voorstellingen door het hele land, heeft Bonnie weinig tijd om uit eten te gaan. Maar zij en haar broer aten een tijdje terug uitstekend bij Lux. ‘We kozen allerlei verschillende gerechten, zodat we van elkaar konden proeven. Ik herinner me zeewolf, en als dessert kaas met heel goeie port.’ 

Of die keer dat ze met haar ouders - haar vader is gek op oesters - vis aten bij Hotel New York. ‘Het is een grote tent, het galmt er en het is niet echt knus, maar wat is het er leuk, en wat is de bediening vriendelijk.’ 

Bonnies man moet niet zo veel hebben van sjiek, haute cuisinerig eten. ‘Krijg je allemaal minigerechtjes op je bord, denkt hij al snel: wat weinig! Met hem eet ik graag bij Bazar.’ Bij Hopper zit ze vaak ’s middags met collega’s, voordat ze de bus in moeten naar een voorstelling. ‘De koffie is er heerlijk, het brood is goed, en ik heb er laatst de wijnen ontdekt.’

En nu vergeet ze bijna nog Italiaans restaurant A Proposito te noemen, bij Rotterdam Centraal. ‘O, en Dertien staat bovenaan op mijn lijstje om te eten', zegt ze. ‘Voor als ik tijd heb.’

Nooit zomaar weg uit Rotterdam

Bonnie kwam op haar twintigste naar Rotterdam om bij Scapino te dansen, en ging er niet meer weg. ‘Ik vind de stad geweldig. En ik hou van de directe, open mentaliteit. Zelfs als ik in de toekomst stop met dansen, zou ik niet meer zomaar weggaan.’

Nu nog een knus sushirestaurant en de lichtvoetigste lekkerbek van Rotterdam blijft voor altijd hier. 

FOTO JOHN VANE